มึงอย่าไปไว้ใจคน อย่าไปวางใจคน
พูดแสนคำ ก็อย่าไปวางใจคน
พวกเรารู้ตัวเองดี คนที่ไม่มีเข้าใจคน
คนทั้งร้อยก็พูดเป็นล้าน ก็อย่าไปวางใจคน
ว้าย คำคมบาดใจ
Aye ah aye
พูดว่ากูไม่ดีมึงดีหรือยัง
พูดว่ากูไม่มีมึงมีหรือยังอะ
ว้ายทำมาตั้งนานทำไมไม่ดังอะ
ว้ายกูพยายามไม่ใช่เพราะตัง
ตี 1 ตี 2 กูก็ไม่นอน
ไม่ดังกูก็ไม่ยอม
กูบอกกับแม่ว่ายังไม่พอ
ต้องได้แบงค์พันมานอนกอด
ตี 1 ตี 2 กูก็ไม่นอน
ไม่ดังกูก็ไม่ยอม
กูบอกกับแม่ว่ายังไม่พอ
ต้องได้แบงค์พันมานอนกอด
Ah นั่นคือเหตุผลที่กูต้องไปต่อ
ถึงบ้างพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์
มีคนรักรสถ้อยอร่อยใจ
แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร
ชอบหรือผิดในเพราะพูดจา
และแล้ววันนี้กูทำให้รู้ว่า
คำพูดพวกมึงนั้นมันไม่มีค่า
ตอนนั้นมึงพูดอยู่เลยว่ากูบ้า
แต่แล้ววันนี้พวกมึงอยู่ไหนก็ยังไม่เห็นหน้าเลย
เอิงเอย
ตี 1 ตี 2 กูก็ไม่นอน
ไม่ดังกูก็ไม่ยอม
กูบอกกับแม่ว่ายังไม่พอ
ต้องได้แบงค์พันมานอนกอด
ตี 1 ตี 2 กูก็ไม่นอน
ไม่ดังกูก็ไม่ยอม
กูบอกกับแม่ว่ายังไม่พอ
ต้องได้แบงค์พันมานอนกอด
อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ
ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดมากรีดหิน
แม้องค์พระปฏิมายังราคิน
คนจะเดินหรือจะสิ้นคนนินทา